Siedlec

 

Wieś położona w dawnym księstwie oleśnickim, późniejszym powiecie trzebnickim. Niemiecka nazwa wsi Zedlitz. Najstarsza wiadomość o wsi pochodzi z 1387r., kiedy to właścicielem był Pilgram von Pritezelwitz. Kolejnymi właścicielami byli: 1520r. von Rediger, 1617r. von Rothkirch, 1641r. Georg von Lowe, 1651r. von Jaloski, 1701r. Fryderyk von Frankenberg. Od 1877r. do 1945r. właścicielami byli Paserowie. Po II wojnie światowej miejscowość znalazła się w granicach Polski. Pierwsi osadnicy przyjechali tutaj w 1945r. Wieś nosiła wtedy nazwę Siedlice, później zmieniono ją na Siedlec. Na przestrzeni lat miejscowość zmieniła się. Początkowo 4-klasowa szkoła podstawowa mieściła się w budynku, w którym obecnie mieszka pan Muszyński. Potem przeniesiono ją do bloku (obecnie są tam mieszkania, m.in. pani Miklas). Kierownikiem szkoły był pan Władysław Czerwieniec, a następnie pan Stanisław Śliwiński. Obecny (teraz już były) budynek szkolny był pałacem, zamieszkiwali go tuż po wojnie Niemcy, a potem dłuższy czas był pusty. Pierwszy sklep w Siedlcu mieścił się u p. Winczuka. W tym samym budynku był też bank. Urząd Gminy miał swą siedzibę w domu p.Platy. Na miejscu obecnej świetlicy stała kiedyś remiza, którą po likwidacji straży pożarnej zamieniono na magazyn. Świetlica wiejska natomiast znajdowała się w baraku koło parku. Drugi sklep mieścił się w budynku p.Kędry (ten sam budynek wykorzystany był jako sala katechetyczna). Pan Kędra gościł również u siebie spółdzielnię szewską i zakład krawiecki. Niedaleko remizy stała kuźnia, w której pracował pan Julian Miśta, natomiast leśniczy, p.Stanisław Grakowicz, mieszkał w leśniczówce pod lasem. Okoliczne grunty rolne były w latach 50. Własnością instytucji pn. Państwowe Nieruchomości Ziemskie (PNZ). Nazwę zmieniono potem na Państwowe Gospodarstwo Rolne (PGR), które [niedawno] zostało zlikwidowane.

 

 

Pasikurowice

 

Pasikurowice duża wieś, położona w odległości 7 km na północny-zachód od Długołęki. Niemiecka nazwa Paschkerwitz. Kościół filialny pod wezwaniem św. Józefa Oblubieńca zbudowany w 1839r. na miejscu wcześniejszego. W północno-zachodnią ścianę szczytową wbudowana jest tablica grobowa Tobiasza Schillera zmarłego w 1666r., właściciela Pasikurowic. Ambona i prospekt organowy, barokowe z XVIIIw. Ołtarz główny współczesny z lat 1978-82 rzeźbiony w drewnie przez miejscowych artystów ludowych K.Chrąchola (zmarł w 1980r.) i Jana Miziniaka. Są to figury przedstawiające m.in. św. Jadwigę, św. Franciszka, św. Antoniego. Na placu przed kościołem, pod dębem szypułkowym stoi krzyż pokutny, granitowy. Po wojnie w Pasikurowicach i pobliskich wsiach osiedlili się repatrianci z woj. lwowskiego, z Polski centralnej, z okolic Częstochowy i Kielc. Z Wrocławia do Trzebnicy jeździł pociąg osobowo-towarowy. Koło stacji Pasikurowice stoi stary magazyn. W czasie wojny stały w nim i obok samoloty wojskowe. Przed gospodarstwem pana B.Zołoteńkiego był tartak. U pana J.Lewickiego była za czasów niemieckich rzeźnia. Obecnie pozostała wędzarnia i wykafelkowane pomieszczenie, które służy do prywatnych ubojów. Również w tym budynku w latach 50. Znajdował się punkt skupu mleka. U pana J.Krężla była piekarnia czynna do lat 60. Obecnie w tych pomieszczeniach są magazyny. U p.Sawlewicza była kuźnia. W szkole podstawowej w Pasikurowicach był posterunek milicji. U p.Kasperka był sklep spożywczy. W budynku p.Opałki była Gromadzka Rada Narodowa z Urzędem Stanu Cywilnego. W miejscu, gdzie obecnie stoi Dom Kultury były ruiny zwalonego domu, który został uporządkowany i w czynie społecznym mieszkańcy wybudowali Dom Kultury. W miejscu gdzie stoi dom p.Śmiertki były stajnie i stodoły folwarku niemieckiego. W parku koło stacji PKP stał pałac. Za wsią jest poniemiecki cmentarz, gdzie obecnie jest agronomówka - była plebania.

 

 

Godzieszowa

 

Wieś położona u podnóża Wzgórz Trzebnickich, licząca ok. 53 gospodarstwa rolne. Niemiecka nazwa - Güntherwitz. We wsi znajdował się bogaty zespół pałacowy, którego pozostałością jest oficyna dworska (obecnie służy jako dom mieszkalny) oraz obora z XIXw. Sam pałac został spalony przez wojska rosyjskie w 1945r. Na południe od zabudowań dworskich rozciąga się park o pow. 4 ha z pierwszej połowy XIXw. Rosną w nim rzadkie okazy drzew (m.in. dąb szypułkowy, platan klonolistny, robnica akacjowa, dziki bez czarny). Zespół parkowy jest dziś parkiem krajobrazowym. Jego centralnym punktem jest staw o pow. ok. 1ha, a na nim wyspa połączona z brzegiem stalowym mostem. Obecna ludność przyjechała do Godziszowy w 1945r. Byli to przede wszystkim repatrianci z Tuligłów koło Lwowa oraz z Kielecczyzny.

 

 

 

 Tokary

 

Wieś ulicówka, położona na równinie u pd. podnóża Wzgórz Trzebnickich na wys. 150 m n.p.m. w odległości 8 km na pd-wsch od Długołęki. Niemiecka nazwa tej miejscowości brzmiała Dockern. Tokary to niewielka wieś, zaledwie 34 numery. Obecni mieszkańcy pochodzą z różnych zakątków Polski. Za czasów niemieckich była tu karczma, której jedynym śladem są porcelanowe filiżanki znajdujące się w domu postawionym na jej ruinach. Zachował się natomiast mały pałacyk należący kiedyś do bogatego Niemca. Obecnie w Tokarach jest jeden sklep oraz firma produkująca materiały budowlane. Zajmuje się ona także naprawą samochodów ciężarowych.

 

 

Domaszczyn

 

Wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Długołęka. W latach 1945–1951/1954 Domaszczyn administracyjnie wchodził w skład gminy gmina Zakrzów w powiecie oleśnickim. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego. W miejscowości znajduje się kościół rzymskokatolicki należący do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego (Dekanat Wrocław (północ III - Psie Pole)).

We wsi znajduje się pochodzący z XIX w. pałacyk myśliwski. Pałacyk myśliwski był częścią kompleksu pałacowo-parkowego w Szczodrem. W Domaszczynie był urządzony zwierzyniec. Po wojnie pałacyk popadł w ruinę, jednak obecnie został odbudowany i znajduje się w rękach prywatnych.

 

 

Ramiszów

Wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Długołęka. W latach 1975 - 1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego. Pierwszym znanym właścicielem Ramiszowa był Friedrich von Puster. Obecnie w miejscowości mieszka wielu hodowców koni.

 

Pruszowice

Wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Długołęka. W latach 1975 - 1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego. Miejscowość jest położona na Nizinie Śląskiej. Pruszowice położone są bezpośrednio przy północno - wschodniej granicy miasta Wrocław, obok wrocławskich dzielnic Pawłowice i Zakrzów. Od 14 lutego 1874 Pruszowice były włączone do Amtsbezirk Bischwitz dystryktu - powiatu Biskupice Widawskie w skład którego należały wsie Pawłowice, Kłokoczyce (dziś dzielnice Wrocławia), Ramiszów, Pruszowice i Biskupice Widawskie (dziś nieistniejące), oraz majątki ziemskie w tych wsiach. Administratorem nowo utworzonego powiatu był kapitan baron Seherr-Thoss Bisch.

W końcu XVII wieku w Pruszowicach znajdował się drewniany dwór otoczony parkiem krajobrazowym ze stawem. W 1785 roku była tam kaplica, wiatrak, cieplarnia i oranżeria, a w 1845 cegielnia, gorzelnia i browar.