12 października to data dla naszej szkoły bardzo ważna. Siedem lat temu Zespół Szkół w Siedlcu otrzymał imię księdza Jana Twardowskiego. W tym roku – dokładnie w rocznicę tego wydarzenia – obchodziliśmy podwójny jubileusz piętnastolecia: wprowadzenia reformy oświaty i powstania gimnazjum oraz oddania do użytku nowego gmachu szkolnego. Coroczne święto szkoły nabrało więc szczególnego charakteru. Mieliśmy okazję nie tylko powspominać dawne czasy, ale również pochwalić się naszymi osiągnięciami i przedstawić plany na przyszłość.

Każde święto wymaga uroczystej oprawy i życzliwego grona uczestników. Nasze zaszczycili swoją obecnością wójt Gminy Długołęka, pani Iwona Agnieszka Łebek, przewodniczący Rady Gminy pan Stanisław Azarewicz, radni Gminy Długołęka: pani Barbara Sułek, pani Lidia Augustynowicz, pan Tadeusz Mazur, pan Dariusz Śmichura. Wśród zaproszonych gości znaleźli się także sołtysi okolicznych wsi i dyrektorzy szkół z terenu gminy Długołęka. Przybyli także przedstawiciele duchowieństwa – proboszczowie parafii w Pasikurowicach i Łozinie: ksiądz Piotr Śmigielski i ksiądz Stanisław Babicz. Szczególnie gorąco powitano obecność ojców franciszkanów: ojca Samuela i ojca Jonasza. Honorowym gościem, a zarazem honorowym gospodarzem uroczystości była pani Jadwiga Słonina, długoletnia dyrektor siedleckiej szkoły. Nie zabrakło oczywiście emerytowanych oraz obecnych nauczycieli i pracowników szkoły, delegacji poszczególnych klas, a także absolwentów.

Uroczystość rozpoczęła pani Arletta Zołoteńka, wicedyrektor szkoły. Następnie wprowadzono sztandar szkoły, a chór uczniowski pod dyrekcją pana Marcina Woźniaka, nauczyciela muzyki, odśpiewał hymn szkolny. Historię budowy nowego budynku szkolnego, a także późniejsze wydarzenia związane z naszą placówką przypomnieliśmy sobie dzięki prezentacji multimedialnej zaprezentowanej przez panią Annę Fret.

Uroczystość taka jak nasza nie może się obejść bez oficjalnych przemówień, które nierzadko nie wykraczają poza ogólniki. Tym razem było inaczej. Dyrektor szkoły, pani Maria Biegańska, wykorzystała swój czas, aby przypomnieć sylwetki osób, które uważa za swoich mistrzów i którym wiele zawdzięcza. Wymieniła panią Stanisławę Wojtasik i pana Juliana Słoninę, którzy wprowadzali ją w tajniki pracy nauczycielskiej oraz panią Jadwigę Słoninę, po której przejęła trud administrowania szkołą. Pani wójt z kolei podkreślała wysokie kwalifikacje kadry pedagogicznej oraz niepowtarzalną atmosferę życzliwości panującą na co dzień w naszej szkole.

Ponieważ cały czas znajdowaliśmy się w szkole, nie obyło się bez „wywołania do tablicy”. Tym razem ofiarami pani Arletty Zołoteńkiej nie była młodzież, lecz dorośli.

Pani Jadwiga Słonina przedstawiła długoletnie starania o budowę nowej szkoły podejmowane przez nią oraz jej świętej pamięci Męża, pana Juliana Słoninę, kierownika, a później dyrektora Szkoły Podstawowej w Siedlcu.

W imieniu nauczycieli głos zabrał pan Jerzy Wojtasik, wuefista. Opowiedział o swojej drodze do zawodu nauczycielskiego, zwrócił również uwagę, że wielu nauczycieli pracujących w naszej szkole, w tym także on sam, to równocześnie jej absolwenci. Warto nadmienić, że pan Wojtasik jest kontynuatorem rodzinnej tradycji. Jego Mama, pani Stanisława Wojtasik, emerytowana nauczycielka, całe swoje zawodowe życie była związana ze szkołami w Pasikurowicach i Siedlcu.

Kolejnym mówcą był pan Adam Buczek, przez wiele lat aktywny członek Rady Rodziców i Rady Szkoły. Stwierdził, że szkoła w Siedlcu niezwykle mocno związała się ze środowiskiem lokalnym. Służy już kilku pokoleniom uczniów. Jako dowód pan Buczek przedstawił przykład własnej rodziny. Do naszej placówki uczęszczał on sam, jego dzieci, a teraz uczą się w niej jego wnuki.

 Wśród wspomnień nie zabrakło także głosu absolwentów gimnazjum. W ich imieniu wypowiedział się Jurek Dudek, obecnie przygotowujący się do przyjęcia święceń kapłańskich w seminarium franciszkańskim.  Przypomniał starą prawdę, że znaczenie szkoły w naszym życiu możemy docenić dopiero z perspektywy czasu. Stwierdził też – nie bez racji – że na niektóre młodzieńcze pomysły jego i jego kolegów lepiej miłosiernie spuścić zasłonę milczenia…  

Tak się złożyło, że tegoroczne Święto Szkoły zbiegło się w czasie z Dniem Edukacji Narodowej. Z tej okazji młodzież szkoły podstawowej i gimnazjum przedstawiła krótki program artystyczny przygotowany pod kierunkiem polonistki, pani Wioletty Dąbek. Wielkie wrażenie na publiczności wywarł występ Oli Staszewskiej, uczennicy klasy pierwszej gimnazjum, której już dziś można wróżyć karierę piosenkarki. Do życzeń dla nauczycieli dołączył się też zespół ludowy „Lejwody” z Pasikurowic, a także orkiestra dęta pod dyrekcją pana Jana Lukaska, która uświetniała przebieg uroczystości. Młodzieżowe gorące rytmy zaprezentował uczniowski zespół „The K&M”. Gościnnie wystąpił z nim pan Marcin Woźniak.

Nie mogliśmy w takim dniu zapomnieć o naszym Patronie – księdzu Janie Twardowskim. Jego poezje zaprezentowali absolwenci gimnazjum: Karolina Kwiatkowska, Magda Zołoteńka i Kuba Zołoteńki, nie tak dawno laureaci gminnych i powiatowych konkursów recytatorskich.

Część oficjalną zakończyło ponowne wystąpienie pani wójt i pani dyrektor. Wspólnie wręczyły pamiątkowe dyplomy osobom, które w różny sposób zasłużyły się dla szkoły i przyczyniły do jej wysokiej pozycji w środowisku lokalnym. Ponadto pani wójt przekazała szkole – na ręce pani dyrektor –  rzutnik multimedialny będący „prezentem urodzinowym”. Do życzeń dołączyli się przedstawiciele Rady Rodziców oraz przewodniczący Rady Gminy, pan Stanisław Azarewicz.

Urodziny „uważa się za niebyłe” bez tortu. Nasz był nie tylko wielki, ale również smaczny. Każdy, kto chciał, mógł się o tym przekonać, słodkości wystarczyło dla wszystkich. Druga część uroczystości przeniosła się do holu i na korytarze szkolne, gdzie mogliśmy się częstować potrawami przygotowanymi przez koła gospodyń wiejskich z Siedlca i Godzieszowej, a także ciastem i kawą.

Rozmowy i wspominki trwały do późna. Rozchodziliśmy się w przeświadczeniu, że oto za nami ważny etap nie tylko historii szkoły, ale także całej społeczności lokalnej. Uświadomiliśmy sobie, jak wiele dobrego udało się zrobić przez ostatnie piętnaście lat. Ta świadomość pozwala nam z optymizmem i radością spoglądać w przyszłość.